بلاگ

بذرِ مهربانی

مدتی بود خانه بوی بهار می‌داد. میثم هر روز با دو شاخه گل برمی‌گشت و با لبخند آن‌ها را به مادر هدیه می‌داد. وقتی مادر نگران خرجش شد، از آن به بعد فقط گاهی پنجشنبه‌ها گل آورد.

چند روز بعد، هنگام آماده شدن برای گردش، خواهرش وقتی وسایلی را در صندوق عقب گذاشت، چشمش به انبوه گل‌های خشک‌شده افتاد. میثم لبخندی زد و آرام گفت: «خانومی با بچه‌اش زیر پل، در تاریکی گل می‌فروشه. من می‌خرم شاید گره‌ای از زندگی‌ش باز بشه.»

غروب جمعه‌ای، در سکوتی سنگین، رو به خواهرش کرد و ادامه داد: «آبجی، من از اون زن درس توکل گرفتم. وقتی گفتم چرا تو تاریکی می‌نشینی، برو جایی روشن‌تر که آدم‌های بیشتری ببیننت شاید کمک بیشتری بهت بشه، گفت: خدایی که روزی منو به دست تو می‌رسونه، هیچ وقت منو فراموش نمی‌کنه.»

سالها بعد، سردار میثم معظمی گودرزی، دوم تیرماه سال ۱۴۰۴، در حملۀ رژیم صهیونیستی به شهادت رسید.
حالا هر بار که گلی در گلدان شکوفه می‌زند، مادر، بوی بهشت را در خانه نفس می‌کشد؛ همان عطری که میثم با مهربانی‌اش بر زمین پاشید.

ظهر سی و یکم خرداد، آسمان رنگ دیگری داشت. ماشین در جاده‌ی اسلام‌آباد به سمت حمیل پیچید. پری آینه را تنظیم کرد روی صورت یاسین و به او نگاه کرد. پسرک شش‌ساله با شوق از مدرسه‌ای می‌گفت که سال آینده قرار بود برود، و پارسای کوچک با خنده‌های شیرینش برادر را همراهی می‌کرد.
زمزمه‌های آرام فرزاد، حین رانندگی، با نسیم ملایم تابستانی در هم می‌آمیخت. پری دست بُرد و روسری گلدارش را کمی مرتب کرد و با لبخند به روبرو خیره شد. خورشید در میانه‌ی آسمان می‌درخشید و سایه‌های کوتاه درختان، نقش‌های مبهمی بر آسفالت می‌کشیدند.
ناگهان، آسمان شکافته شد. نور خیره‌کننده‌ای همه جا را فرا گرفت و صدای مهیب انفجار آمد. فریاد “مامان” در غرش موشک اسرائیلی گم شد. دود سیاه و غلیظ، آسمان نیمروز را بلعید.
فرزاد، با تنی زخمی، از میان شعله‌ها پارسا را بیرون کشید. روی آسفالت داغ، مداد رنگی‌های سوخته و روسری گلدار، آخرین شاهدان این لالایی غم‌انگیز بودند.
این‌گونه، شهیده پری احمدوش و پسرش یاسین مولایی، در آغوش شهادت آرام گرفتند.

«دشواری مبارک»، نگاشته‌ی فائضه غفارحدادی و منتشرشده توسط سوره مهر در سال ۱۴۰۳، روایتی مستند و تکان‌دهنده از یکی از هولناک‌ترین جنایت‌های جنگی معاصر است که در عین حال، نوری از ایمان و صبر را در دل فاجعه می‌تاباند. این کتاب، سندی از جنایت رژیم صهیونیستی در انفجار بیش از چهار هزار پیجر در لبنان و سوریه در شهریور ۱۴۰۳ است که هزاران نفر از نیروهای مقاومت را، به‌ویژه از ناحیه‌ی دست و چشم، مجروح کرد. غفارحدادی با تکیه بر مصاحبه‌های میدانی با حدود چهل نفر از خانواده‌های مجروحان که برای درمان به ایران آمدند، این فاجعه را از منظری انسانی روایت می‌کند. قلب کتاب، داستان زنان لبنانی است که در سایه‌ی این مصیبت، با صبر و ایمان، زندگی را بازسازی کردند. مادران، همسران و خواهران مجروحان، قهرمانان خاموشی هستند که با توکل، امید را در دل‌های شکسته زنده نگه داشتند. غفارحدادی با نثری صمیمی و عاطفی، قصه‌های این زنان را از لحظه‌ی انفجار تا روزهای درمان در ایران به تصویر می‌کشد. در برشی از کتاب می‌خوانیم: «خواندن این کتاب می‌تواند به غایت دشوار باشد. ممکن است نتوانید روایتی هولناک را تمام کنید یا مجبور شوید یکی یکی دستمال‌های جعبه‌ی کنار دستتان را با اشک و فین خیس کنید یا پوست لب‌هایتان را بجوید. ولی باور کنید به همان اندازه که دشوار است، مبارک است؛ حتی ضروری است.» این نقل‌قول، عنوان کتاب را معنا می‌کند: دشواری مواجهه با درد، اما برکت شناخت استقامت. کتاب در فصل‌های کوتاه و مستقل، هر یک به روایتی از یک خانواده اختصاص دارد. نثر روان غفارحدادی، که از کلیشه‌های حماسی دوری می‌کند، اصالت روایت‌ها را حفظ کرده و خواننده را به همدلی وامی‌دارد. نقش ایران در درمان مجروحان، نمادی از همبستگی اسلامی است که کتاب را به اثری فرهنگی و انسانی تبدیل می‌کند.
«دشواری مبارک» دعوتی است به تأمل در ایمان و صبر در برابر ظلم. مخاطب پیشنهادی این اثر، بزرگسالان و جوانانی هستند که به روایت‌های مستند و انسانی از مقاومت علاقه‌مندند. «دشواری مبارک» روایتی است که از دل فاجعه سر برمی‌آورد، اما با نور ایمان جاودانه می‌شود.

تا آخرین امضا
نور ملایم خورشید از پنجره می‌تابید. تقویم، صبحِ دوم تیر سال ۱۴۰۴ را نشان می داد. اکرم می‌توانست کنار خانواده بماند، اما دلش بی‌قرار بود. چشم‌های منتظر زندانیان را می‌دید که امضای او، کلید آزادیشان بود. همسرش نگران پرسید: «امروز که مرخصی داری؟» او دستش را روی شانهٔ همسرش گذاشت و آهسته گفت: «اگر نروم، زندگیشان معطل می‌ماند.» بی‌درنگ راهی شد.

ظهر بود که آسمان غرید. موشکِ رژیم صهیونیستی، بامِ اوین را شکافت و آتشی جهنمی بر فراز زندان، زبانه کشید. همه در هیاهو و دود فرار می‌کردند، اما اکرم ماند. شاید می‌خواست پروندهٔ ناتمامی را تمام کند. ناگهان غرشی مهیب آمد و سقف فرو ریخت. این بار، نامش در آسمان شهادت جاودانه شد.

روزها بعد، جست‌وجوها ادامه داشت. تا این که سرباز زخمی واحدشان، خوابی دید و محل دفن دو پیکر را نشان داد. همان جا را کندند و پیکر اکرم را یافتند؛ گویی با لبخندی آرام، خواب ابدی را می‌دید.

اکرم محمدسلیمی‌نمین رفت، اما امضای پای پرونده‌هایش همچنان زنده ماند؛ یادگاری از زنی که عشق را با مرکب ایثار بر صفحهٔ تاریخ نوشت.

*چاپ شده در روزنامه اینترنتی صدای ایران

هم کلاسی در بهشت

غروبِ آخرین روز خرداد ۱۴۰۴، ساعت هشت و نیم شب، کوچه‌ی باریک محله‌ی پاسداران تبریز، پر از خنده بود. علیسان و طاها توپ‌بازی می‌کردند؛ گویی جهان کوچکشان را در آن دایرهٔ پلاستیکی می‌جستند و با هر ضربه، آرزوهای بزرگ‌تر را به آسمان پرتاب می‌کردند.
طاها که از صدای پهپادها هراس داشت، پرسیده بود: «بابا، نکنه موشک بهمون بخوره؟» علیسان که آرزوی خلبانی داشت، فریاد زد: «یه روز می‌رم آسمون، همه‌شونو می‌کُشم!»
ناگهان آسمان به دستان جنایتکار رژیم صهیونیستی شعله کشید. موشک بی‌رحم، بی‌هدف بر کوچه فرود آمد و انفجاری سهمگین همه‌جا را لرزاند. خنده‌ها در دود و ترکش گم شد. توپ و دوچرخه گوشه‌ای افتادند. دمپایی‌های کوچکشان غرق خون شد. مادرها با فریاد و دست‌های لرزان خود را به بچه‌ها رساندند، اما حتی بیمارستان هم نتوانست رویاهای نیمه‌تمامشان را بازگرداند.
دفتر مشق طاها سفید ماند و صندلی کلاس اول علیسان خالی. دوستانی که قرار بود همکلاسی شوند، پیش از مدرسه، کنار هم در خاک آرام گرفتند؛ طاها بهروزی و علیسان جباری.

چاپ شده در روزنامه اینترنتی صدای ایران

پسرِ ایران
‌
دوم شهریور هزار و سیصد و هفتاد و هشت، پارسا آمد تا تنها روشنی زندگی پدر و مادرش باشد و معنای عشق را به آنان بچشاند. بر تنش نقش ایران، قله‌ی دماوند و جمله‌ی «چو ایران نباشد تن من مباد.» حک شده بود.
روزی که پدر از امکان مهاجرت برایش گفت، او کلیپی فرستاد؛ مقابل پرچم ایران ایستاد، سلام نظامی داد و نشان داد که دلش برای این خاک می‌تپد.
پارسا وصیت کرده بود: «روی سنگ مزارم فقط بنویسید: پسر ایران.»
‌
۲۳ خرداد، شبی که شهر در آرامش خوابیده بود، حمله‌ی موشکی اسرائیل همه‌چیز را درهم شکست. انفجاری مهیب، خانه را به تلی از آوار بدل کرد. پدر، با دستان لرزان، خود را به میان خرابی‌ها کشاند و به پسرش رسید. پارسا آرام آرمیده بود؛ بی‌هیچ زخم و خونی، چهره‌اش شبیه کودکی بود که در خوابی عمیق فرو رفته. پدر همان‌جا فرو ریخت و کنار پیکر فرزندش دراز کشید.
‌
و این‌گونه شد که پسر ایران، همان‌که گفته بود از خاکش جدا نمی‌شود، برای همیشه در آغوش وطن آرام گرفت.

به یاد *شهید پارسا منصور هزارجریبی *

امیرِ امین

پانزده روز گذشت. خانه در سکوتی پرانتظار، نفس می‌کشید. علیرضا پس از دفاع از حرم در سوریه، با کوله ای خاک گرفته به خانه بازگشت. آرام وارد اتاق شد: «سلام باباجان، برگشتم.»
سردار با دیدن پسرش لبخندی زد و چشمانش از مهر تابناک شد. پس از احوالپرسی کوتاه، گفت: «بنشین پسرم. هزینه‌های سفرت را بنویس.»
علیرضا جا خورد: «هزینه‌ها؟ من برای دفاع رفته بودم.»
سردار برگه‌ای سفید جلو کشید: «بلیط، غذا، اقامت… همۀ را. بیت‌المالِ بابا ، باید برگرده.»
علیرضا که به حساسیت‌های پدر واقف بود، هزینه‌ها را یکی یکی نوشت. می‌دانست مردی که او را پرورش داده، نه تنها در نام، که در امانتداری نیز علی‌وار زیسته است.
سال‌ها بعد، سحرگاه غدیر سال ۱۴۰۴، هنگامی که رژیم متجاوز صهیونیستی ساختمان فرماندهی را هدف گرفت، فرقش چون مقتدایش شکافته شد. با خون بر پیشانی و زمزمۀ «یا امیرالمؤمنین» آرام پر کشید. این، گواهی روشن بود که امیرعلی حاجی‌زاده در مسیر ولایت زیست و در راه ولایت، با دلی مطمئن به دیدار معبود شتافت.

ساعت‌ها پشت در اتاق آقای مسئول ایستاده بود. دست‌هایش را آرام در هم گره کرده و نگاهش به در دوخته شده بود. نور کم راهرو روی صورتش می‌تابید. وقتی همکارش به شوخی گفت: «به او بگو دختر سرلشکر باقری هستی، مطمئناً فوری برای مصاحبه حاضر می‌شود.» سرش را بالا آورد و با آرامشی محکم پاسخ داد: «حتی اگر شبانه‌روز پشت در اتاقش منتظر بمانم، این حرف را نمی‌زنم.» لبخندی کوچک روی لب داشت و نگاهش پر از صبر و سکوت بود، همان صبری که در تمام سال‌های خبرنگاری‌اش با خود به همراه داشت.
فرشته سال‌ها از شهدا نوشت و زندگی آنان را روایت کرد؛ اما هیچ‌کس نمی‌دانست در دلش چه عطشی موج می‌زند. سحرگاه بیست‌وسوم خرداد با اصابت سه پرتابه ی رژیم صهیونیستی به منزلشان به آرزویش رسید. او همراه با پدر و مادر به عموی شهیدش پیوست.
فرشته باقری به روشنایی کاروانی که از عاشورا آغاز شده و هنوز ادامه دارد، پیوست. نامش در میان خاطره‌ها و قصه‌های شهیدان برای همیشه زنده خواهد ماند.

‌
آوار که بر سر خانه نشست، از دلش گاوصندوق را بیرون کشیدند.
با خانواده بازش کردند، خبری از طلاهای مادر نبود؛ بچه ها هم بی خبر بودند.
تنها برگه ای مانده بود که گواهی می داد طلاها به جبهه مقاومت رسیده‌اند.
همان‌جا فهمیدند رمز همسفری مادر با پدر شهیدشان را تا بهشت…