گنبد فیروزه ای مسجد جامع کوفه، زیر آفتاب سوزان تابستان سال سی و نهم هجری می درخشید.
عید غدیر بود و چهل هزار نفر، از تاجر زربفت‌پوش تا فقیر ژنده‌جامه، در مسجد گرد آمده بودند. چشم‌ها به منبر چوبی دوخته شده بود، جایی که امیرالمؤمنین با صدایی رسا سخن می‌گفت.
خطبه که تمام شد، لبخندی شیرین بر لبان مولا نشست. فرمود: «امروز ناهار همه مهمان حسنم هستید.» زمزمه شادی میان مردم پیچید. همه با دیگچه و رِفد*، به سوی خانه‌ی امام حسن(ع) روانه شدند. بوی غذا و نان تازه در کوچه‌های خاکی کوفه پیچیده بود.
در حیاط خانه ، دیگ‌های مسی روی آتش می‌جوشید. یاران امام با چهره‌های گشاده، غذا میان مردم تقسیم می‌کردند. آن روز، سفره‌ی کرامت کریم اهل بیت، جان‌ها را به نور ولایت سیراب کرد.
*رِفد:قابلمه ی بزرگ
دیدگاهتان را بنویسید